Prolog

"Czas nie leczy ran, to my w swych czynach uzdrawiamy nasze chore dusze"

06.07.2011

Był to jeden z najcieplejszych dni wciągu roku. Postanowiłam nabrać trochę kolorku i poszłam na taras się trochę poopalać. Wakacje dopiero co się zaczęły a ja nie miałam nic lepszego do roboty.

Rozłożyłam leżak, nasmarowałam się balsamem i założyłam okulary przeciwsłoneczne. W słuchawkach leciała piosenka Arctic Monkeys "No. 1 Party Anthem", która zawsze będzie mi przypominać o tym dniu.

Moje życie było wręcz idealne. Miałam 16 lat, chodziłam do gimnazjum, otaczałam się grupką wspaniałych przyjaciół, moi rodzice byli cudowni, mieliśmy dużo pieniędzy i co najważniejsze mój brat był sportowcem. Każdy mi zazdrościł. Wszystko się zmieniło kiedy podczas gdy ja smażyłam się na słońcu, moi rodzice stanęli naprzeciwko mnie, Anders stał kilka metrów. Opierając się o framugi drzwi przyglądał się rozwojowi sytuacji.

- Mogłabyś ściągnąć słuchawki? - poprosiła mama. Była niezwykle poważna. Zrobiłam co chciała, zdjęłam również moje okulary przeciwsłoneczne.

Stanęłam naprzeciwko nich. W oczach mamy widziałam niepokój i strach, tata wydawał się spokojny. Kątem oka zerkałam na Andersa, wydawał się nieco przybity.

- Ktoś umarł? - zapytałam nerwowo się śmiejąc.

Rodzice na siebie popatrzyli, mama skinęła głową do taty, który po chwili przemówił:

- Tydzień temu skończyłaś szesnaście lat. Jest coś co przez ten czas przed tobą ukrywaliśmy, ale razem z mamą postanowiliśmy, że jesteś gotowa, aby poznać prawdę.

- Mamy w Ameryce obrzydliwie bogatą babkę, która przepisała mi cały swój majątek? - zażartowałam, lecz rodzicom nie było do śmiechu. Widziałam jak Anders mimowolnie się uśmiecha.

- Kochanie - powiedziała mama kładąc swoje dłonie na moich ramionach. Popatrzyła mi głęboko w oczy i rzekła - Jesteś adoptowana.

Ostatnie dwa słowa dotarły do mojego mózgu, który w ułamku sekundy przetworzył je i wtedy zrozumiałam ich sens. Czułam jak wszystko w środku się we mnie łamie na drobne kawałki. Czułam się jak mała dziewczynka, która myślała, że ma przyjaciół, jednak oni ciągle ją okłamywali i robili wszystko, aby się z nią nie bawić. Czułam się oszukana.

- Jak to? - zapytałam łamiącym się głosem. Miałam jeszcze nadzieję, że zaraz to wszystko odwołają, że zaraz powiedzą, że to głupi żart. Nic takiego nie nastąpiło. Chciałam sobie poukładać to wszystko w głowie, aby był w tym jakiś sens. Nagle przyszło mi do głowy pytanie - Anders też jest adoptowany?!

Rodzice znów popatrzyli na siebie porozumiewawczo, zerknęłam w stronę drzwi wejściowych, Andersa nie było. Pewnie uciekł w pola za dom jak zwykł robić kiedy się denerwował.

- Nie, Anders nie jest adoptowany - powiedział w końcu ojciec - Wzięliśmy cię z domu dziecka kiedy miałaś dwa miesiące.

- Skarbie, ale to nie zmienia faktu, że cię kochamy z całego serca - powiedziała mama prawie płacząc.
Nie mogłam tego słuchać, tak czy siak od tej pory czułam się jak pasożyt.
- Jest jeszcze coś - przerwał jej tata a ja popatrzyłam zapłakanym wzrokiem na jego zmartwioną twarz - Nie jesteś Norweżką. Twoi rodzice pochodzili z Polski.

Odruchowo uciekłam za Andersem. Byłam w samym bikini, nie miałam nawet butów, więc chwasty rosnące na łące nieźle poharatały mi stopy. Po kilku minutach znalazłam Andersa siedzącego nad małym stawem. Szczerze mówiąc nigdy wcześniej nie zdawałam sobie sprawy, że nasza posiadłość jest aż tak wielka. Za domem znajdowały się pola uprawne, następnie były łąki a na końcu wielki las. Staw znajdował się na granicy gdzie kończyła się łąka a zaczynały wysokie drzewa liściaste. Nie był wielki, spokojnie można go było obejść w pół godziny.

Anders siedział oparty o kamień ze słuchawkami w uszach. Miał ciężki charakter, w czasie okresu dojrzewania dusił w sobie wszystkie emocje. Usiadłam obok niego i oparłam głowę o jego ramię. Pocałował mnie w czoło. Zawsze czułam się przy nim bezpiecznie, był idealnym starszym bratem, nigdy nie pozwolił, aby spotkało mnie coś złego. I nagle dowiedziałam się, że nie jesteśmy ze sobą w żaden sposób spokrewnieni. To było okropne.

- Chcę żebyś wiedziała, że nigdy, ale to przenigdy nie traktowałem cię jako dziewczynę, którą można poderwać. Zawsze cię kochałem, kocham i będę kochał miłością jaką kocha się rodzeństwo - powiedział skupiając wzrok na niewidzialnym punkcie na horyzoncie.

Kolejna łza popłynęła po moim policzku. Nie miałam ochoty wracać do rodziców, chciałam już na zawsze pozostać tylko w towarzystwie Andersa.

__________________________________

CZYTASZ = KOMENTUJESZ = MOTYWUJESZ

Heej! Witam Was serdecznie na moim dziewiątym już blogu, tym razem o skokach. Miałam go rozpocząć dopiero na jesień, kiedy Puchar Świata ruszy pełną parą, ale postanowiłam zrobić to trochę wcześniej.

Prolog chciałam zadedykować Dominice, która pomogła mi w ocenie tego prologu :))

Coś o blogu? Będzie głównie o Teamie Norway, ale jak pewnie już widzieliście w bohaterach, pojawi się również Gregor Schlierenzauer. Postanowiłam zrobić dwie części. W drugiej pojawią się Polacy, z czym związane jest pochodzenie bohaterki.

Mam nadzieję, że wszystko pójdzie po mojej myśli i nie zmienię planów w środku pisania xD

Pierwszy rozdział pojawi się najpóźniej za dwa tygodnie.

Zapraszam do dodawania się do Informowanych, to na prawdę ułatwia mi powiadomienie Was o nowych rozdziałach.

I'll be the one if you want me to
Whole world is watching