czwartek, 1 stycznia 2015

10 - Uciekam

"It's unforgivable, I stole and burnt your soul, is that what demons do?"


7.12.2013

Następnego dnia zjawiłam się pod skocznią po oficjalnym treningu a przed serią próbną. Konkurs zaczynał się o godzinie 16, więc kiedy wychodziłam z domu już się ściemniało. Wiał lekki wietrzyk i od czasu do czasu padał śnieg, ale nie było to przeszkodą nie do pokonania dla skoczków. Wcześniej umówiłam się z dawno niewidzianą przeze mnie Anette, córką trenera Stoeckla.
Dziewczyna przez ostatni rok wyrosła, sprawiała wrażenie dojrzalszej. Przefarbowała włosy, zaczęła się mocniej malować i przede wszystkim dużo schudła.
- Cześć! - zawołałam kiedy jeden z busów skoczków norweskich podjechał pod mieszkanie. W środku oprócz Austriaczki znajdowało się kilka osób ze sztabu i dziennikarzy pracujących dla kadry.
- Hej - odparli pojedynczo.
Usiadłam obok Anette. Byłam niezmiernie ciekawa co działo się u niej przez ostatni rok. Słyszałam, że jej związek z Richardem Freitagiem się rozpadł w dramatyczny sposób, jednak nie chciałam zaczynać naszej rozmowy od przykrych opowieści. Już wcześniej, przez telefon, przeprosiłam ją za to, że się nie odzywałam i w skrócie podałam powód, czyli załamanie nerwowe i śmierć rodziców. Potem zdałam sobie sprawę, że dziewczyna nic nie opowiedziała mi o sobie. Było to trochę egoistyczne z mojej strony, dlatego w tym dniu postanowiłam poświęcić całą swoją uwagę Anette.
- Już myślałam, że umarłaś - powiedziała Austriaczka po czym najwyraźniej zrobiło jej się głupio z powodu swojego nietaktu - Przepraszam - dodała ciszej.
- Już jest okay, nie masz za co przepraszać - powiedziałam wymuszając uśmiech. To nie była prawda. Mój stan emocjonalny uległ znacznej poprawie, to znaczy nie wybuchałam już płaczem na nazwisko "Schlierenzauer". Na zewnątrz pozostawałam niewzruszona, jednak potrafiłam całymi nocami nie spać i rozmyślać o wszystkich przykrych sytuacjach, które mnie spotkały. Męczyła mnie bezsenność i niechęć do jedzenia, ale z każdym dniem było coraz lepiej. Postanowiłam się nie poddawać, nie w takim momencie.
- Jesteś bardzo silna, podziwiam cię - odparła patrząc mi w oczy. Dopiero teraz zauważyłam siną obwódkę wokół jej oczu, którą próbowała sprytnie przykryć makijażem. Jej niebieskie tęczówki nieco wyblakły. Nie grały już w nich iskierki radości i szaleństwa. Zamiast tego pojawiło się zmęczenie i ból.
Siedziałyśmy jakąś godzinę w ciszy przerywanej rozmowami dziennikarzy. W końcu dotarłyśmy na skocznię Lysgardsbakken w Lillehamer. Poczekałyśmy aż wszyscy wysiądą z samochodu. Kiedy wstałam, Anette pociągnęła mnie za rękę.
- Poczekaj chwilę - powiedziała.
Kiwnęłam twierdząco głową i zasunęłam drzwi busa. Wróciłam na swoje miejsce siedzące obok Austriaczki.
- Wiem, że nie jesteś głupia, ani ślepa, więc chce ci to wytłumaczyć - pokazała na swoją twarz, głównie oczy.
- Jak nie chcesz to nie musisz, na prawdę - odparłam uśmiechając się.
- Wiesz, że byłam w potajemnym związku z Freitagiem - zaczęła ignorując moje poprzednie zdanie - Podczas tego konkursu w Polsce, rok temu, my... - przerwała żeby wziąć oddech - No wiesz, zrobiliśmy to - wydusiła wreszcie.
- Aha - cicho odparłam spuszczając wzrok.
- Nie wiem, może chłopaki, ci coś wspominali, może nie. Tak jakoś dwa miesiące po tym dowiedziałam się, że jestem w ciąży - zauważyłam spływające łzy po jej policzkach - Powiedziałam o tym Richardowi, spotkaliśmy się. Mila, on chciał tego dziecka! - powiedziała patrząc wprost w moje oczy.
Faktycznie, Tom coś wspominał. Jak brzmiało to zdanie? "Bo będziesz cierpieć tak jak Anette". On już wtedy przeczuwał skutki związku Niemca z Austriaczką...
- No więc co się stało? - zapytałam.
Otarła wierzchem dłoni łzy z policzka. Wzięła głęboki oddech i powiedziała:
- Ojciec jak się dowiedział zabronił mi jeździć na konkursy, bo nie chciał, żebym się spotykała z Richardem - pociągnęła nosem - Nie widziałam go pół roku. Tata kontrolował nawet moje połączenia z komórki. Chyba przez to poroniłam w siódmym miesiącu... - prychnęła ironicznie.
Przez chwilę nic nie mówiłam. Byłam pogrążona we własnych myślach. Może w pewien sposób próbowałam wejść w skórę Anette. Miała wtedy niespełna 18 lat w dodatku Richard był jej pierwszym poważnym chłopakiem, jeśli można go było tak nazwać. Widać, że kochała go całym sercem a wspomnienie jego osoby sprawiało jej niesamowity ból. To prawie tak jak mi...
- Pewnie się teraz spotkacie - zagadnęłam próbując ją pocieszyć.
- Przecież on ma kontuzję! - zawołała z oburzeniem lecz po chwili dodała - Przepraszam.
- Nic się nie stało - odparłam łapiąc ją za rękę i gładząc jej wierzch kojąco.
Kiedy Anette udało się uspokoić, wyszłyśmy z samochodu i od razu skierowałyśmy się do domku przeznaczonego kadrze Norwegii skąd nie miałam najmniejszej ochoty wychodzić.
W środku siedzieli Phil, wysoki blondyn Daniel Andre Tande oraz najmłodszy z nich Johann Andre Forfang, z tym, że ten ostatni już przygotowywał się do wyjścia. Pozostała dwójka miała już na sobie kombinezon.
- Już myślałem, że nie przyjdziesz - powiedział na mój widok Phil.
Uśmiechnęłam się i przedstawiłam Anette Phila. Norweg z kolei poznał mnie z Danielem, którego miałam okazję widzieć po raz pierwszy.
Usiadłam obok Phila, który zakładał właśnie buty. Anette podjęła rozmowę z blondynem, który również przygotowywał się do wyjścia.
- Powiesz mi któremu mam obić śliczną buźkę? - zapytał Phil.
Wiedziałam, że chodzi mu o Gregora, jednak obawiałam się, że młody skoczek mnie najwyraźniej w świecie wyśmieje. Ciągle miałam wrażenie, że ta sytuacja jest niczym fantazja zadłużonej w idolu nastolatki, która najwyraźniej przesadza ze swoją depresją. Może też dlatego tyle czasu wahałam się co do podjęcia decyzji o terapii. Poza tym jego imię nie mogło mi przejść przez gardło. Skutkowałoby to niepotrzebnymi łzami.
- Daj spokój - odparłam udając lekceważenie - Nie jest tego wart.
Najwidoczniej Phila zaintrygowała postać Austriaka, bo przez kilka minut nie dawał mi spokoju niezręcznymi pytaniami. Kiedy był już gotowy objął mnie w pasie i przytulił się do mnie. Dziękowałam w myślach kiedy chłopak wyszedł z domku, aby udać się na skocznię. Zostałam sama z Anette, bo Daniel również poszedł.
- Też nie masz zamiaru wychodzić? - zapytała.
- Miałam o to samo pytać... - przyznałam.
- Jestem tutaj bo ojciec mnie prosił, ale nie wyjdę na zewnątrz. Nie mam ochoty znosić pogardliwych spojrzeń niemieckich skoczków - powiedziała bawiąc się telefonem.
Kiwnęłam z uznaniem głową. Następnie przez jakąś godzinę oddałyśmy się rozmowie na wszystkie możliwe tematy. Począwszy od szkoły a na muzyce skończywszy. Co jakiś czas przerywali nam norwescy zawodnicy, którzy przychodzili się przebrać. Phil niestety zakończył udział w konkursie już na pierwszej serii.
- Nie potrzeba ci czegoś? - zapytał ni stąd ni zowąd kiedy się przebrał już w kadrowe dresy.
- Nie? - odparłam pytająco.
- Okej - wyszedł na zewnątrz zostawiając mnie z dziwnym uczuciem zaintrygowania.
Spojrzałam pytająco na Anette a ta pokręciła głową na znak, że również nie wie o co chodzi.
Nagle sobie coś przypomniałam. Przed serią próbną Norweg objął mnie w pasie!
- Nie to niemożliwe - powiedziałam do siebie sprawdzając kieszenie kurtki - Idiota zabrał mi telefon.
Poirytowana wybiegłam z domku. Nie miałam blokady na urządzeniu, więc chłopak mógł zrobić dosłownie wszystko. Przy jednym z telewizorów stała grupka składająca się z naszego sztabu i kilku zawodników. Był również Phillip.
Żwawym krokiem ruszyłam w ich stronę. Stanęłam za chłopakiem i szturchnęłam go w plecy. Ten odwrócił się z wielkim uśmiechem wymalowanym na twarzy.
- O, widzę, że sobie przypomniałaś - powiedział wyciągając smartfona z kieszeni.
- Dzieciuch z ciebie - odparłam uderzając go zaczepnie w ramię. Chwyciłam telefon i zaczęłam sprawdzać jakie szkody wyrządził Norweg.
Pierwsze co rzuciło mi się w oczy to tapeta, która przedstawiała selfie Phila uśmiechniętego od ucha do ucha. Przeglądałam galerię, w której znajdowało się około 100 zdjęć z pomieszczenia przeznaczonego do czekania na swój skok. Głównie przedstawiały one Sjoeena i Tande, ale znalazł się tam również mój brat, Tom i Stjernen.
- Nic oprócz zdjęć nie robiłem - przyznał.
- Masz szczęście - odpowiedziałam chowając telefon do kieszeni i kierując się z powrotem do domku.
- Ej, ale ty zostajesz! - zawołał kiedy stałam już do niego plecami.
- Zimno mi - skłamałam odwracając się.
Podszedł do mnie, wziął mnie za rękę i z powrotem zaciągnął do grupki Norwegów. Następnie stanął za mną i objął w pasie. Swój podbródek umieścił na moim ramieniu.
- Lepiej? - zapytał.
Udawałam obrażoną, lecz w głębi serca miło mi było, że chłopakowi zależy na moim towarzystwie. Tylko przy nim czułam, że jestem potrzebna i, że znajduje się osoba, która chce ze mną przebywać.
Staliśmy tak przez chwilę oglądając poczynania skoczków w drugiej serii. Nie miałam odwagi rozglądać się dookoła z obawy, że spotkam gdzieś Gregora. O dziwo Austriak nie przeszedł do finałowej serii konkursu. Doskonale mogłam sobie wyobrazić jego furię, bo przecież jak wielki Schlierenzauer nie potrafił skoczyć na tyle, aby wejść do najlepszej 30?!
Nagle zaczęło mi się kręcić w głowie. Miałam wrażenie, że ktoś wypowiada moje imię kilkanaście metrów dalej, więc odruchowo spojrzałam w tamtą stronę. Początkowo nikogo nie zauważyłam oprócz Michaela Hayboecka stojącego ze Stefanem Kraftem i kimś odwróconym do mnie plecami. Dwójka Austriaków patrzyła w moją stronę, brunet wskazał na mnie głową. Osoba się odwróciła a ja po raz pierwszy od 16 miesięcy zobaczyłam twarz Schlierenzauera.
Był zły i zdezorientowany. Kiedy się odwrócił miał zmarszczone brwi, jednak zobaczywszy mnie jego twarz złagodniała. Widziałam jak bezgłośnie wypowiada moje imię.
Nie miałam pojęcia co zrobić. Być może moja następna czynność została wywołana paniką i strachem przed wybuchnięciem płaczem.
Popatrzyłam czule na Phila i pocałowałam go.




______________________________

Heeej! Tak wiem, nawaliłam z czasem. Przepraszam Was bardzo Kochane :* Chciałabym ogromnie podziękować za wszystkie wejścia i komentarze. Co do moich komentarzy u Was - nadrabiam i czytam, lecz nie komentuję wszystkich rozdziałów z powodu braku czasu. Jednak zawsze staram się zostawić komentarz pod ostatnim postem. Obiecuję, że żaden z blogów nie zostanie zignorowany :)
Zostawiam Wam do oceny to coś u góry. Jestem średnio zadowolona. Czekam na Wasze opinie :*

W poszukiwaniu szczęścia

Zapraszam na najnowszy blog, który jeszcze nie miał swojej premiery. Zachęcam do zapoznania się z zakładkami Bohaterowie i Historia :)

35 komentarzy:

  1. No, no, no! Genialny! Warto było czekać na taki rozdział. :D
    Nie sądziłam, że to co łączy Anette i Richarda jest czymś tak wielkim. Zaszokowała mnie ich historia. :)
    Jednak znacznie bardziej zaintrygowało mnie zachowanie Phila
    Czyżby poczuł coś więcej do naszej Milii?
    Ta akcja z telefonem bardzo mnie rozbawiła. A to, co stało się później przekroczyło moje oczekiwania. Fajnie było "zobaczyć" zachowanie Gregora. Nawet trochę zię cieszę, że Mila pocałowała Phila. :) Może Gregor zrozumie jak bardzo zabolało dziewczynę jego wcześniejsze zachowanie.
    Czekam na kolejny rozdział. :3
    Buziaki :*

    OdpowiedzUsuń
  2. Jestem troszkę zaskoczona historią Anette i Richarda. To, co przeszła jest naprawdę czymś strasznym dla każdej kobiety.

    O Phillipie na razie nie jestem w stanie się wypowiedzieć, więc czekam na następny rozdział :D

    Pozdrawiam, weny! ;*

    OdpowiedzUsuń
  3. Jakie cudo! Jaki ten Phil jest słodki, Boże uwielbiam go ! Mam nadzieję, że ta reakcja dziewczyny na widok Gregora, czyli pocałunek będzie zwiastunem pięknej miłości Phila i Mili i wielkiej zazdrości Gregora. Cudowny i już czekam na kolejny, a ciebie zapraszam do mnie :-)

    OdpowiedzUsuń
  4. O moja boziu, co Anette musiała przejsć.....
    Daniel.... Na sam dźwięk jego nazwiska dostałam ataku fangirlingu, który był niczym w porównaniu do tego, co się stało ze mną po tym jak Mila pocałowała Phila>>>>>>>>
    Wspaniale! Oby Gregor żałował swoich występków teraz....:3
    Czekam na kolejny *o*

    OdpowiedzUsuń
  5. Rzeczywiscie Anette wiele przeszła, mam nadzieję, ze już wychodzi na prostą.
    Akcja z telefonem miażdży :D Phil jest przesłodki, wydaje mi się, że niedługo oboje wkręcą sie w to uczucie. Pisz szybko następny!

    M.

    OdpowiedzUsuń
  6. Współczuje Anette, oto straszne co przeżyła. Musi teraz szczerze nienawidzić ojca...
    Mila pocałowała Phila? Wow, boje się że to potoczy się w złym kierunku. Jednak mam nadzieje że tak nie będzie, że będzie nareszcie z Gregorem. Chociaż w takim wypadku będzie szkoda mi Phila. Chłopak może zrobić sobie nadzieje, poczuć że są szanse na miłość Mili. Może nie zrozumieć, że jest to gra obronna dziewczyny przeciw ranie na sercu. Ta nadzieja może być dla niego zgubna.
    Wierzę, że cała trójka wyjdzie z tego szczęśliwie.
    Pozdrawiam i zapraszam do siebie: http://loveof40days.blogspot.com/ :*

    OdpowiedzUsuń
  7. Bomba! Tak dlugo czekalam. :(
    I powiem Ci, ze pierwsze, co zdolalam odczuc to smutek i wspolczucie wzgledem Anette. To straszne... istny koszmar...
    I nie za bardzo podoba mi sie postepowanie Mili... wykorzystuje Phila i nie mam pojecia czy komukolwiek to wyjdzie na dobre...
    Tak wiele pytan mam teraz w glowie! Szal, po prostu!
    No nic... czekam na nexta z niecierpliwoscia. ;)
    Weny tworczej zycze! ;*

    OdpowiedzUsuń
  8. Przeczytałam dziś to opowiadanie i stwierdzam że jest zajebiste ! <3
    Jestem ciekawa co zrobi Gregor c;
    Czekam na NN ☆

    OdpowiedzUsuń
  9. o matuchno kochana, ale się porobiło :)

    nie no, zajebisty rozdział, naprawdę :) chcę takich więcej :)

    coś mi się wydaje, że Gregor i Mila spotkają się przypadkowo sam na sam...

    czyżby Phil miał coś ku naszej bohaterce? :)

    czekam na 11-stkę :)

    pozdrawiam :*

    weny!

    OdpowiedzUsuń
  10. Hej, hej ;*
    Jeju... nawet nie wiem jakim cudem przeoczyłam dwa poprzednie rozdziały... Przepraszam strasznie, ale już wszystko nadrobiłam...
    Akcja się coraz bardziej rozkręca, a ja jestem coraz bardziej ciekawa co dalej się wydarzy. Szczególnie ostatnie zdanie (Ahh.... ) Proszęęę, opublikuj jak najszybciej kolejny rozdział.
    Ten jest wspaniały i chyba w moim odczuciu najlepszy!
    Uwielbiam...
    Co do historii Anette to tego się nie spodziewałam o.O
    Szkoda tylko, że tak to się zakończyło, bo może jakoś by im się ułożyło...
    A Mila? Ciekawie odegrała się na Gregorze...
    No po prostu nie mogę się doczekać, żeby przeczytać do będzie dalej...
    Czekam na następny rozdział :*

    Pozdrawiam :*
    Ol-la

    P.S. Zapraszam do siebie :*
    http://hardskijumpinglove.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  11. Wzruszająca i smutna historia historia Anette. Musiało być jej cholernie trudno. A sam ojciec jej nie pomagał...
    Uwielbiam Philipa :) Mam nadzieję, że będzie kiedyś z Milą. Pasują do siebie!
    A Gregor niech cierpi tak jak Mila :P
    Pozdrawiam i weny ;*

    OdpowiedzUsuń
  12. ło panie.. gdy Anette jej opowiadała o tym, co się działo w jej życiu momentalnie zaszkliły mi się oczy.
    bardzo lubię Gregora, ale tu mnie irytuje i niech umiera. :v
    czekam na kolejny :*

    OdpowiedzUsuń
  13. Jak ja uwielbiam Phila :3
    To co powiedziała Anette... wow.
    Tego się nie spodziewałam.
    Hyhy dobrze, że Gregor widział jak Mila całuje Phila, wyczuwam związek^^
    Mam nadzieję, że będą razem a Gregor nie będzie się mieszał :3
    Czekam na nexta i pozdrawiam Cię gorąco :***

    OdpowiedzUsuń
  14. Właśnie nadrobiłam i komentuję jak prosisz ;) Kurczę fajnie, że teraz Gregor będzie cierpiał po tym widoku, ale szkoda też Phila. Żeby go tak brzydko wykorzystać do swojej, jakby to nazwać, zemsty? No ale rozumiem spanikowała i w ogóle.
    O matko, już sie kolejnego doczekać nie mogę! Pisz proszę szybko i dodawaj ;)

    OdpowiedzUsuń
  15. Jak zawsze super rozdział :) całusy :*

    OdpowiedzUsuń
  16. Czytałam z zapartym tchem, zwłaszcza gdy Anette opowiadała co jej się przydarzyło... Dramat.
    A Mila i Phillip... On jest taki uroczy, szkoda tylko, że Mila chcąc zrobić Gregorowi na złość trochę go wykorzystała. Tylko ciekawe jak on to odebrał?
    Rozdział jednym słowem: super!

    OdpowiedzUsuń
  17. Meeega !:*
    Czekam na nowy rozdział 😚✌

    OdpowiedzUsuń
  18. Przeczytany <3
    Z niecierpliwością czekam na kolejny :)

    OdpowiedzUsuń
  19. Świetne! Czekam na następny rozdział!

    OdpowiedzUsuń
  20. Hej, wybacz za moją nieobecność, ale już wróciłam! :D Przeczytałam wszystkie zaległe rozdziały i muszę przyznać, że mnie zaskoczyłaś! Phil, Phil... Hmm... Naprawdę zaczyna się bardzo, ale to bardzo ciekawie.
    Historia Anette i Richarda... Utrata dziecka to naprawdę ciężkie przeżycie dla kobiety.
    Czekam z niecierpliwością na kolejną część, pozdrawiam! ;*

    OdpowiedzUsuń
  21. Czytam cały czas twojego bloga, ale chyba ostatnio skomentowałam 2 rozdziały temu za co serdecznie przepraszam, ale sama wiesz jak to bywa z tymi komentarzami! Dziwi mnie zachowanie trenera Norek. Naprawdę nie chciałby jego córka była szczęśliwa? Tym bardziej jeżeli Richard naprawdę ja kocha. Co do Phila sytuacja z telefonem naprawdę śmieszna. Znając życie gdyby któryś z moich znajomych zabrał telefon to by nie skończyło się tylko na 100 selfie, ale i przejrzeniu co przeglądam na necie, smsów z kim rozmawiam jak długo i tak dalej. Jestem bardzo ciekawa tego co czuję Gregor i co Phil sądzi o tym nagłym pocałunku! Dawaj szybko następny :P

    OdpowiedzUsuń
  22. Szczerze mówiąc nie spodziewałam się, że historia Anette będzie aż tak tragiczna :( Rozumiem, że wtedy miała niespełna 18 lat i Richard tak na dobrą sprawę był jej pierwszym chłopakiem, ale to nie usprawiedliwia zachowania jej ojca... Martwił się o nią, ale skoro oboje chcieli tego dziecka to dlaczego zabronił im kontaktów? Ja wierzę, że daliby radę. Nie od dziś wiadomo, że niektórzy młodzi rodzice lepiej zajmują się swoim maluchem niż, co poniektóre małżeństwa. Ale teraz można gdybać, maleństwa już nie ma, a Anette musi żyć z tą świadomością. Współczuje jej z całego serducha.
    Decyzja Mili o pocałowaniu Phila była spontaniczna. Dziewczyna nie myślała o konsekwencjach, po prostu widok Gregora po takim czasie zrobił swoje...
    Czekam na kolejny!
    Pozdrawiam ;*

    OdpowiedzUsuń
  23. Hej, hej, hej. Super opowiadanie. Czytam je od niedawna. Bardzo mi się podoba dobór bohaterów. Czekam z niecierpliwością na następny rozdział ;)

    OdpowiedzUsuń
  24. dużo przeszła Anette.. szkoda mi jej :(
    Phil i akcja z telefonem - epicka! :D zdolny jest ;) ciekawe jaka będzie reakcja Gregora? ;)
    czekam na nexty i pozdrawiam! :*

    OdpowiedzUsuń
  25. Jestem tu dopiero teraz i zakochałam sie. Sama pisze o gregorze jako tym który zostawił bohaterkę, wiec wczulam sie dosyć mocno w to opowiadanie. W poprzednich rozdziałach masz kilka błędów ale rozkręcasz sie dziewczyno. Bardzo podoba mi sie twoj styl, jest lekki. Mam nadzieje ze niedługo tu zobaczę nowy rozdział. Buziaki i zapraszam do mnie
    promise-gregor.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  26. Nominuj i bądź nominowany/a!
    Z racji tego, że Twoje opowiadanie znajduje się na spisie opowiadań o skoczkach narciarskich, ma możliwość zakwalifikowania się do pierwszej serii konkursu na Opowiadanie Roku 2014!
    Poproś swoich czytelników o nominację i sama nominuj swoje ulubione opowiadanie!
    Więcej: http://skijumpinglover.blogspot.com/p/opowiadanie-roku.html

    Pozdrawiam serdecznie i przepraszam za spam

    OdpowiedzUsuń
  27. Dziś właśnie trafiłam na Twojego bloga i z zapartym tchem przeczytałam wszystkie rozdziały! Wspaniale wszystko opisujesz, dawno nie czytałam tak świetnego opowiadania! <3 Czekam z niecierpliwością na kolejny wpis! pozdrawiam! :)

    OdpowiedzUsuń
  28. Dopiero co tu trafiłam, a już przeczytałam wszystko i czekam na więcej! Dużo się dzieje i czuję, że jeszcze wiele się stanie. W zasadzie zostawiasz mnie z mętlikiem - jest tyle wątków, że sama nie wiem co dalej napiszesz i jak potoczą się losy bohaterów :)
    Mam nadzieję, że Anette i Richard będą mimo wszystko szczęśliwi, bo ich historia jest przepełniona zbyt dużą ilością smutku!
    A co do Gregora, to nie wiem. Skomplikowany jest ten facet :D
    Pozdrawiam, czekam na kolejne rozdziały! W wolnej chwili zapraszam do siebie:
    [make-the-moment-last]
    [love-needs-to-fly]

    OdpowiedzUsuń
  29. Cudo *-*
    Wiem, ze z Gregora to kompletny dupek, ale przez to jeszcze bardziej podoba mi sie ta postać ♡♡
    Mam nadzieję ze mimo tego pocałunku z Philem między nimi nic wiecej sie nie wydarzy i dziewczyna wróci do kochanego Schlierenzauera ♥
    Czekam z niecierpliwością ;*

    OdpowiedzUsuń
  30. Biedna Anette, biedny Rysiek, przeklęty Stöckl! Przecież to wszystko jego wina! Zniszczył swojej córce życie.
    Co ta Mila zaś wymyśliła? Przecież ona go po prostu wykorzystała! Ale wydaje mi się, że osiągnie swój cel, a Gregor się wkurzy albo będzie zazdrosny. Jestem strasznie ciekawa, jak Mila wyjąsni to norwegowi i jak on na to wszystko zareaguje
    ściskam ;*

    OdpowiedzUsuń
  31. Jejku. <3 W końcu trafiłam na opowiadanie o Sjoeen'nie. Nie mogę doczekać się kolejnej części. Kiedy można się jej spodziewać???

    OdpowiedzUsuń
  32. Kiedy kolejny rozdział? ;*

    OdpowiedzUsuń
  33. Hej, hej :) Chciałam się zapytać, kiedy będzie następny rozdział? Trochę tęsknię za tym opowiadaniem :D

    OdpowiedzUsuń
  34. Kiedy nn?:(((((
    CZEKAM Z NIECIERPLIWOSCIA!

    OdpowiedzUsuń

Serdecznie dziękuję za każdy komentarz, który motywuje mnie do dalszej pracy! Jeśli czytasz bloga, lecz nie komentujesz, proszę, napisz chociaż "przeczytany" w komentarzu czy coś takiego. Nawet z anonima, to bardzo motywuje.

Bardzo proszę o niezostawianie mi w komentarzu linku do bloga, proszę to zrobić w zakładce "spam". Z góry dziękuję ;)