poniedziałek, 16 lutego 2015

11 - Nie rozumiem

"I stopped using my head let it all go, got you stuck on my body, like a tattoo"


7.12.2013

Ułamek sekundy, nagły impuls i wszystko staje do góry nogami. Zrobiłam coś przeciwko sobie. Zdawałam sobie sprawę z tego, że ranię podwójnie a jedną z moich ofiar stał się niczemu winny Phil. Nie czułam do niego zupełnie nic poza wdzięcznością a mimo to, nasze usta złączyły się w czuły pocałunek. Miałam do siebie ogromny żal, że w ten sposób zrobiłam Norwegowi niepotrzebne nadzieje na coś więcej niż związek. A może niekoniecznie niepotrzebne?
Po kilku sekundach oderwałam swoje usta od warg Phila. Przez chwilę patrzyliśmy sobie w oczy. Jego brązowe tęczówki nie wyrażały oburzenia czy zdezorientowania. Wydawało się, jakby chciały powiedzieć "Tak, ja też jestem w tobie zakochany". Początkowo się przeraziłam, lecz z czasem imponowało mi to, że tak świetny chłopak jak Phil żywi do mnie silne uczucie.
Tylko, że ja nie tego nie odwzajemniałam. Nigdy. Nawet potem, z biegiem czasu nie byłam w stanie poczuć coś więcej do Norwega. Nie potrafiłam pokochać go tak, jak Gregora.
Uśmiechnęłam się lekko, lecz nie mogłam dalej trwać w tym fałszu. Bez słowa odłączyłam się od grupki Norwegów i żwawym krokiem ruszyłam w stronę domku.
Po policzkach zaczęły spływać mi łzy a moją głowę zaprzątały wyrzuty sumienia. Myślałam, że raniąc Schlierenzauera poczuję się lepiej, tymczasem nie dość, że nękało mnie poczucie winy, to przed oczami miałam wzrok Phila pełen miłości i zrozumienia.
Poza tym targały mną skrajne emocje z powodu zobaczenia Austriaka. Minęło tyle czasu, tyle okropnych rzeczy miało miejsce a ja wciąż tak samo reagowałam na jego widok. Motyle w brzuchu, przyspieszone bicie serca, ale także strach, który pojawiał się za każdym razem od momentu konkursu w Wiśle. Strach przed ponownym ciosem.

***

Nie mogłem w to uwierzyć! Początkowa radość na widok dziewczyny przerodziła się w ogromny ból zadany przez nią. Osoba, którą kocham sprawiła mi tak wielką przykrość. To nawet nie było przykre! To był cios poniżej pasa!
Mila. Moja mała Mila, blondynka, która oczarowała mnie swoim silnym charakterem, na moich oczach pocałowała jednego z młodszych skoczków norweskiej kadry, Phillipa Sjoeena. Nie mogłem na to patrzeć. Z frustracją cisnąłem czapką o pokryte śniegiem podłoże i żwawym krokiem ruszyłem ku naszemu domku.
Na szczęście nie było tam nikogo, wszyscy oglądali poczynania Morgensterna. Cholera jasna! To ja powinienem być tam u góry! To ja powinienem właśnie w tamtym momencie denerwować się skokiem. TO JA miałem wygrać ten konkurs, aby wrócić na pozycję lidera. Co się stało?
Przed skokiem siedziałem u góry i czekałem na swoją kolej. Obok mnie siedzieli Richard Freitag oraz Tom Hilde. Niemiec nerwowo wypytywał o jakąś dziewczynę zwaną Anette. Z tego co udało mi się usłyszeć, Norweg powiedział, że jest u dołu skoczni razem z Milą. Na wzmiankę o dziewczynie, która kompletnie zawróciła mi w głowie, spojrzałem z nadzieją na Hilde, jednak zaraz potem zganiłem się w myślach. Jeszcze tego brakowało, żeby Schlierenzauer wyszedł na podsłuchiwacza!
Nadeszła moja kolej. Przecież ja nie byłem jeszcze gotowy! Nie potrafiłem się skupić, zebrać myśli, uspokoić. Zdezorientowany wziąłem narty i czekałem aż skoczek przede mną odda swój skok. Przed oczami miałem widok błękitnych oczu Norweżki i jej cudowny uśmiech, który mógłby mnie budzić aż do śmierci.
Oddałem jeden z najgorszych skoków w sezonie. Ledwo doleciałem do punktu konstrukcyjnego, nawet nie było mnie stać na telemark. Miałem ochotę zapaść się pod ziemię.
- No to się popisałeś, Schlierenzauer - powiedziałem do siebie przebierając się.
Przez większość drugiej serii nie wychodziłem z domku. Grałem w jakąś grę na telefonie próbując się odmóżdżyć, jednak kilka pytań wracało do mnie wciąż i wciąż.
Dlaczego przez tyle czasu się do mnie nie odzywała? Dochodziły mnie myśli, że dowiedziała się o Sandrze, ale przecież w tamtym czasie próbowałem jak najlepiej ukryć mój związek z Austriaczką. Poza konkursem w Wiśle...
Z pewnością któryś z Norwegów mnie z nią zobaczył i może nawet przypadkiem wspomniał o nas w obecności Mili.
Musiałem to wytłumaczyć. Początkowo nie chciałem wychodzić z domku, bo nie miałem pojęcia co mógłbym powiedzieć dziewczynie gdybym ją przypadkowo spotkał, ale wtedy zadziałał impuls.
Schowałem telefon i wyszedłem. Po drodze spotkałem Stefana i Michael'a, którzy byli nieco zdenerwowani.
- Co się dzieje? - zapytałem.
- Oj, stary. Masz przejebane - powiedział Michael patrząc się w pewien punkt za moimi plecami.
Spojrzałem na obydwóch pytająco.
- Odwróć się, idioto! - zawołał Kraft wskazując palcem.
Gwałtownie odwróciłem głowę a moim oczom ukazał się obrazek, na którym Mila całowała się z tym gówniarzem.
Miałem ochotę pójść tam i uderzyć w twarz Norwega, jednak wtedy zadziałały resztki zdrowego rozsądku. Wyładowałem furię na czapce i odszedłem z powrotem do domku.
Usiadłem na ławce w środku ukrywając twarz w dłoniach. Musiałem ochłonąć. Pomimo, że temperatura wynosiła jakieś -10 stopni, było mi niemiłosiernie gorąco. Po kilku minutach zdołałem się uspokoić. Postanowiłem wyjść z nadzieją, że znajdę Milę samą. Przeszedłem parę metrów rozglądając się za Norweżką. Temperatura znacznie spadła, moją twarz owiał mroźny wiatr, zaczął prószyć śnieg, który przysłaniał mi widoczność. W tamtym momencie żałowałem, że zostawiłem swoją czapkę gdzieś w zaspie. Sponsor nie byłby zadowolony.
Szedłem opatulony szalikiem w stronę zeskoku. Konkurs się jeszcze nie skończył. Po drodze wpadłem na kogoś. Zdenerwowany podniosłem głowę a moim oczom ukazała się znana twarz.
- Sorry - powiedział a ja po kilku sekundach rozpoznałem w nim chłopaka, którego pocałowała Mila.
- Nie tak szybko, młody - powiedziałem szarpiąc go za łokieć i ciągnąc w ustronne miejsce.
Zdezorientowany skoczek opierał się. W końcu nie codziennie Gregor Schlierenzauer przeprowadza próbę uprowadzenia młodego norweskiego skoczka. Dzięki temu, że byłem wyższy i znacznie lepiej zbudowany, udało mi się przeciągnąć go kilka metrów w stronę lasu zaraz obok skoczni.
- Pojebało cię, Schlierenzauer?! - krzyczał po angielsku Sjoeen.
Kiedy znajdowaliśmy się w bezpiecznej odległości od kibiców i innych skoczków puściłem osiemnastolatka.
- To jakaś ukryta kamera? Zaraz wyskoczy reżyser krzycząc "mamy cię!", prawda? - pytał ze złością.
- Przymknij się na chwilę - rozkazałem - Mam sprawę.
Prychnął przewracając oczami.
- Ciekawe jaką sprawę może mieć do mnie Gregor Schlierenzauer na jakimś odludziu - powiedział ironicznie po czym dodał - Porażka boli? Czas się przyzwyczajać.
Z każdym jego słowem czułem jak ciśnienie niebezpiecznie szybko mi się podnosi. Ledwo się powstrzymałem przed uderzeniem chłopaka w twarz, co z pewnością zrobiłbym gdyby powiedział choćby jedno zdanie więcej.
Wziąłem głęboki oddech. Czułem jak mroźne powietrze wypełnia mi płuca co spowodowało ból w klatce piersiowej. Jeszcze tego brakowało, żebym się przeziębił!
Myślałem jak ubrać w słowa to, co zaraz miałem powiedzieć. Każda sekunda zwłoki działała na moją niekorzyść, więc zacząłem:
- Co cię łączy z Milą Fannemel?
Nastała chwila ciszy po czym Norweg wybuchnął śmiechem. Widocznie nieźle się bawił. Musiałem przekomicznie wyglądać gapiąc się na niego z miną co najmniej jak u niedorozwiniętego.
- To... Ty jesteś... Tym jej... - mówił dosłownie dławiąc się śmiechem.
- Kim?! - ryknąłem w jego stronę - Kim, do cholery?! - złapałem go za szalik. Nasze twarze dzieliły dosłownie milimetry. Sjoeen już się nie śmiał. W mgnieniu oka przybrał pokerową twarz. Nie wzruszony patrzył wprost w moje oczy a ja w jego. Mogłem zobaczyć w nim zawziętość i pewność siebie. W pewnym sensie mi zaimponował. Żaden skoczek w jego wieku jest w stanie się tak zachować. No, może oprócz mnie.
- Nie musisz się o nią martwić. Z pewnością ma kto teraz zaspokajać tą dziką kocicę - powiedział spokojnie po czym uśmiechnął się ironicznie.
Bez wahania uderzyłem go w twarz. Wyładowałem na jego szczęce całą moją frustrację, z którą zmagałem się przez ostatnie kilka miesięcy. Sjoeen odskoczył ode mnie a z jego twarzy zaczęła spływać krew.
- Gregor! - usłyszałem piskliwy głosik dochodzący od strony skoczni.
Odwróciłem się w tamtą stronę. Widziałem Milę biegnącą w naszym kierunku. Ruszyłem ku niej a kiedy dzieliło nas kilka metrów przyspieszyłem i zamknąłem ją w swoich ramionach.
Nareszcie mogłem ją dotknąć, nareszcie mogłem popatrzyć w jej błyszczące oczy, nareszcie mogłem poczuć w dłoniach jej delikatne blond włosy.
Popatrzyła na mnie swoimi błękitnymi tęczówkami. Przeraziłem się. Jej oczy były przekrwione, wokół nich znajdowała się ciemna otoczka. Ledwo mogłem dostrzec w nich tę iskrę niewinności i nieugiętości, która urzekła mnie wtedy w Polsce.
- Nawet nie wiesz jak tęskniłem - powiedziałem wreszcie jednak ta jakby zbudzona ze snu, nagle zaczęła bić mnie pięściami po piersiach.
- Nie dotykaj mnie! - krzyczała.
- Puść ją, Schlierenzauer! - usłyszałem zbliżający się głos Hilde.
Jak poparzony uwolniłem dziewczynę ze swoim objęć. Tyle pytań narodziło się w mojej głowie w tamtym momencie... Jednak odpowiedź na nie miała przyjść dopiero 8 miesięcy później.



___________________________


KOCHANE! Nawaliłam po całości. 1,5 miesiąca bez rozdziału, nie wspominając o drugim blogu... Bardzo, ale to bardzo Was za to przepraszam. Złożyło się na to kilka czynników (szkoła, rodzina, chłopak etc), ale nie będę Was tym zanudzać. Oddaję w Wasze ręce nowiutki rozdział.
Mam nadzieję, że wybaczycie mi wykreowanie Phila na taką postać :*
Czekam na Wasze opinie i serdecznie dziękuję za każdy komentarz ♥

PS. Nadrabiam, nadrabiam i jeszcze raz nadrabiam. Mam nadzieję, że do końca tygodnia się wyrobię i wstawię nowy rozdział na W poszukiwaniu szczęścia.
Tymczasem zapraszam na jeszcze nie zaczęty blog o Michaelu Hayboecku - Falling to pieces.

26 komentarzy:

  1. Tyśka wraca i to z jakim rozmachem! :D
    Strasznie się cieszę widząc kolejny rozdział na tym blogu. ;)
    Nie ukrywam, że się stęskniłam. ♥
    Sytuacja między Milą i Gregorem jest naprawdę nie do zniesienia. Jest mi tak cholernie smutno patrzeć na to jak oni cierpią.
    Gregora na pewno ukuł w serce pocałunek dwójki nastolatków, ale czego się spodziewał po takim czasie? On też zranił Milę, mimo że nie był tego świadomy... Ludzie po tak długiej rozłące stają się sobie obcy i powinien to poniekąd zrozumieć.
    Niemniej jednak urzekło mnie jego zachowanie. Postąpił jak prawdziwy mężczyzna. Sama nie wiem, czy na jego miejscu miałabym tyle cierpliwości, by przez tak długi czas powstrzymać się od zadania ciosu.
    Co teraz wymyślisz? Bo końcówka się pokomplikowała jeszcze bardziej...
    Czekam na więcej! ♥♥♥
    Buziaki :*
    PS. Z pewnością zajrzę na nowe opowiadanie. ;)

    OdpowiedzUsuń
  2. Naprawde mega podoba mi się ten blog i super piszesz!:*
    Jedyne do czego bym sie przyczepila to akcja jak dla mnie troche za mało realna jesli chodzi o ta miłosci Mili i Schlieriego,mozna kogos urzec ale tak naprawde prawie sie nie znaja...ale to tylko tak odemnie,bo ja musze sie przyczepic :D

    pisz pisz,czesciej i wiecej a my czekamy na ciag dalszy :*

    OdpowiedzUsuń
  3. Mam nadzieję, że Gregor nie jest już z Sandrą. I że Norweg powiedział to wszystko, by wkurzyć Gregora, a nie, że naprawdę tak sądzi. Bo jeżeli naprawdę tak sądzi, to... sama go znajdę i poprawię po Schlierim XD
    Czyli wszystko wyjaśni się dopiero za osiem miesięcy?? Szkoda, że tak późno, ale skoro taka Twoja wola ;)
    całuję ;*

    OdpowiedzUsuń
  4. noo jak się cieszę na ten rozdział! nie mogłam się doczekać :D
    a co do samego rozdziału.. świetny! się podziało trochę i dobrze! szczerze? jakoś mi szkoda trochę Gregora.. :c jak go nienawidziłam w poprzednich rozdziałach, tak teraz się to zmieniło..;)
    czekam na kolejne z niecierpliwością!! :*

    OdpowiedzUsuń
  5. Mam dylemat. Z jednej strony troskliwy, zakochany Phillip, a z drugiej Gregor, który zachował się jak skończony dupek, ale teraz jest tak bardzo smutny, zraniony. Niby rozumiem dlaczego Mila pocałowała Phillipa, ale jakoś tego nie pochwalam. Zrobiła mu złudne nadzieje i chłopak będzie miał złamane serce. Odpowiedź przyjdzie za 8 miesięcy?!?!?!
    Rozdział jest cudowny <3
    Czekam na kolejny :*

    OdpowiedzUsuń
  6. No to się porobiło po całości. Nie wiem po czyjej stronie mam stać. Phillip jakby miał dwie twarze. Jedną tą czuła i kochającą dla Mili i drugą tą pewną siebie, którą pokazał Gregorowi. Z jednej strony żal mi Gregora, ale z drugiej, źle postąpił i to nie jeden raz. I teraz nie daje mi spokoju te 8 miesięcy. Dlaczego 8 mięsięcy? Oj, Ty to wiesz, jak zaciekawić czytelnika. ;)
    Rozdział, jak zwykle cudowny :)
    Czekam na więcej i pozdrawiam :***

    OdpowiedzUsuń
  7. Pytań więcej niż odpowiedzi. Wszyscy zdają się mieć tutaj dwa oblicza - Phil, przy Mili słodki, przy Gregorze jakby demon w niego wstąpił. Gregor, niby taki pewny siebie, ale przy dziewczynie wymięka. Wszyscy przeciwko wszystkim, a pośrodku Mila i to tajemnicze 8 miesięcy. Pierwsze skojarzenie, wiadomo jakie. Ale czy to nie za proste?
    Ech, lubię takie niedopowiedzenia, zaciekawiasz :)

    OdpowiedzUsuń
  8. Jej genialne!
    Dziwię się Gregorowi, nie widział ją długi czas (z wiadomych powodów) dlaczego się z nią nie skontaktował?
    Jednak zaskoczyła mnie postać Phila, ciekawy charakter mu wykreowałaś :)
    Z zaciekawieniem czekam na następny!
    Pozdrawiam :*

    OdpowiedzUsuń
  9. o kuźwa, no nie mogę..
    MOGĘ CIĘ ZABIĆ ZA TO, CO TY ODWALASZ?!
    ale to jest takie ksbdvkyujh>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
    kocham to mocno
    zobaczymy, co powie pan Gregor... ^_^ mmm i podoba mi się taki Phil...:3
    Czekam na kolejny i na rozdziały na innych blogach <3
    P.S. i w ogóle wiesz co? dzięki Tobie hotkuję Tande xDDDD <3
    pozdrawiam :*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. za niedługo pohotkujesz bardziej, bo jeszcze w tym tygodniu dodam na nim rozdział xD ♥

      Usuń
  10. Gregor jest zazdrosny o Milę ;) Niech sobie teraz wyobrazi jak się ona czuła gdy widziała go z Sandrą.
    Phillip się zakochał w panience Fannemel :D
    A Mila z tego wszystkiego nie wie co ma dalej robić :)
    Czekam z niecierpliwością na następny!
    Pozdrawiam ;*

    OdpowiedzUsuń
  11. jak wrócić to w wielkim stylu ^^.

    Gregor się dziwi, że Mila całuje się z innym? no śmiechu warte. po tym co jej zrobił spodziewał się, że dziewczyna przybiegnie do niego i rzuci mu się na ramiona? ludzie trzymajcie mnie, bo padnę ze śmiechu xD

    intrygujący ten Phil, nie powiem... ^^.

    tajemnicze 8 miesięcy, które mówi jednocześnie tak wiele, a jednak nic...

    rozdział wspaniały, czekam na kolejny.

    pozdrawiam serdecznie :*

    dużo weny!

    OdpowiedzUsuń
  12. Cudo! Czekam na nastepny!❤❤❤❤❤

    OdpowiedzUsuń
  13. Opłaciło się tyle czekać ♥
    Uwielbiam no.. nwm co więcej napisać xD
    Buziaki ;*
    P.S Mammm nadzieję, że nowy rozdział będzie szybciej niż ten ;) ♥

    OdpowiedzUsuń
  14. Oni obaj zachowują sie dziwnie! Mam nadzieje, ze Phill tak nie myśli (powiedz, że tak nie myśli), bo inaczej Mila znowu bedzie zraniona jak przez Schlierenzauera. Czyzby teraz akcja przeskoczyła o 8 miesiecy? Ale jestem ciekawa co wtedy sie wydarzy. Mam nadzieje, ze i jeden i drugi sie ogarnie.
    Pozdrawiam, M.

    OdpowiedzUsuń
  15. No to zafundowałaś nam wszystkim powrót. I to taki z przytupem! :D
    Nawet czekanie się zwróciło. :)
    wszystko tutaj mnie tak intryguje...
    Zazdrosny Gregor, Phil (swoją drogą... nie wiem, co myśleć o jego postawie) i ten przeskok w akcji...
    Nie umiem sobie niczego w żaden sposób przewidzieć, dlatego też nie będę typować ani przewidywać. Po prostu czekam na nexta! ♥

    OdpowiedzUsuń
  16. Nie mam nawet pojęcia ile razy dziennie tutaj zaglądałam z nadzieją♥
    Jedno z dwóch opowiadań na publikacje którego tak czekam!
    Nie ważne zajęcia na uczelni, nie ważna praca .. chwila zapomnienia i zjednoczenia się z bohaterami jest warta wielu poświęceń , nawet oczekiwania...
    Phill, no cóż .. od PŚ w Zako uwielbiam Norge , zaraz po Autach co kiedyś było niemożliwe , więc cokolwiek by ten chłopak nie zrobił trzymam kciuki!♥
    A Greg? Cóż ... zawiniło moje słoneczko więc niech cierpi!

    Ann.
    http://du-sei-stark.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  17. No nareszcie nowy rozdział! :-D
    Chociaż z drugiej strony.... i tak ostatnio nie miałam zbyt dużo czasu na czytanie :/ Teraz nadrabiam zaległości i choć Twój blog powinien odczekać swoje w kolejce, to nie byłam w stanie czekać. Musiałam przeczytać :-)
    Może troszkę czuję się zawiedziona, że Phil nie będzie tutaj taki, jakim go sobie wyobrażałam, ale to nic. Może tak będzie nawet ciekawiej ;-)

    OdpowiedzUsuń
  18. Ale się porobiło !
    Rozdział cudowny <3
    Zrobiło się ciekawie .
    Jestem ciekawa jak potoczą się dalsze losy bohaterów .
    No i co będzie z Milą , Gregorem no i Philem .
    Czekam nn :*
    Zapraszam również do siebie : http://my0life0is0one0big0dream.blogspot.com/ :)
    Pozdrawiam <3

    OdpowiedzUsuń
  19. Bardzo się cieszę, że dodałaś nowy rozdział :)
    I to jaki! Mila na początku poczuła wyrzuty sumienia względem Phila przez to, że go pocałowała i przez to, co zobaczyła w jego oczach... Faktycznie chłopak może czuć do niej coś więcej, a ona zrobiła to tylko dlatego, by dopiec Gregorowi... I wcale nie poczuła ulgi, tylko ból, bo uświadomiła sobie, że nadal kocha Gregora. Mimo wszystko...
    A on sam nie ma pojęcia, że Mila widziała jego pocałunek z Sandrą. Nie ma pojęcia, co przeżywała po tym wszystkim. Gdy zobaczył Milę uradował się, chciał ją tulić, całować, wyjaśnić wszystko... Mam nadzieję, że kiedyś mu się uda.
    Pozdrawiam ;*

    OdpowiedzUsuń
  20. Hej jestem fanka skoków na tego bloga wpadlam przypadkiem i się zakochałam historię są specyficze chętnie przeczytalabym taką książkę liczę na równie ciekawe działy dodawane bardzo często dziękuje i życzę dużo weny <3

    OdpowiedzUsuń
  21. kurczę, jak tęskniłam za tym blogiem. <3
    nie wiem czemu, ale tez bym na miejscu Gregora go uderzyła i to nie raz. ;-; Nie potrafię sobie jednak wyobrazić co czuje Mia, ale to pewnie przyjdzie z czasem.
    czekam na kolejny! <3

    OdpowiedzUsuń
  22. Ten komentarz został usunięty przez autora.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Trafiłam tu przypadkiem, zostanę na dłużej! I mam nadzieję, że rozdziały będą publikowane częściej, niż raz na 1,5 miesiąca, bo mnie ciekawość zeżre.
      Mila kocha Gregora
      a Gregor Milę, naprawdę chyba powinni porozmawiać. I do tego Phill... Kuurde, czekam na kolejny, bo mam mętlik.
      Pozdrowionka ;)

      Usuń
  23. Bardzo fajnie piszesz, czekam na kolejny rozdział! Szkoda, że tak rzadko dodajesz rozdziały :/ Zaciekawił mnie ten blog oraz drugi o Danielu :D polecam także mój pierwszy blog również o Danielu http://lykke-til-tande.blogspot.com/ pozdrawiam i czekam na następne rozdziały :*

    OdpowiedzUsuń
  24. Świetny blog! Czekam z niecierpliwością na następny rozdział <3 Chciałabym wiedzieć jaki tytuł ma piosenka po nr 2?

    OdpowiedzUsuń

Serdecznie dziękuję za każdy komentarz, który motywuje mnie do dalszej pracy! Jeśli czytasz bloga, lecz nie komentujesz, proszę, napisz chociaż "przeczytany" w komentarzu czy coś takiego. Nawet z anonima, to bardzo motywuje.

Bardzo proszę o niezostawianie mi w komentarzu linku do bloga, proszę to zrobić w zakładce "spam". Z góry dziękuję ;)